یکی گفته: تفاوت ما بین من و پادشاهان در یک روز است و آن همان روزی است که در او می باشم، چه آنکه روز گذشته، گذشته است؛ دیگر پادشاهان لذت او را نمی یابند و من نیز سختی او را نمی یابم.
و اما نسبت به روز آینده، من و پادشاهان هر دو در خوف و ترس هستیم که نمی دانیم چه خواهد شد؟! پس فرق ما بین من و پادشاهان در همین روز حاضر است.
ترجمه معدن الجواهر و ریاضه الخواطر
تالیف ابوالفتح کراجکی، مترجم شیخ عباس قمی، ص 17
خدایا، بر محمد و خاندانش درود فرست و عزت و آبرویم را با توانگری حفظ فرما،
و منزلتم را با تنگدستی به خواری میفکن تا از روزی خواهانت روزی بخواهم
و دست نیاز به سوی مردمان فرومایه پیش آورم،
و آن گاه به ستایش کسی که به من چیزی بخشیده فریب خورم
و به نکوهش آن که چیزی از من دریغ داشته مبتلا گردم،
حال آن که تنها تویی که میبخشی و نمیبخشی.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ صُنْ وَجْهِی بِالْیَسَارِ،
وَ لَا تَبْتَذِلْ جَاهِی بِالْإِقْتَارِ فَأَسْتَرْزِقَ أَهْلَ رِزْقِکَ،
وَ أَسْتَعْطِیَ شِرَارَ خَلْقِکَ،
فَأَفْتَتِنَ بِحَمْدِ مَنْ أَعْطَانِی،
و أُبْتَلَى بِذَمِّ مَنْ مَنَعَنِی،
وَ أَنْتَ مِنْ دُونِهِمْ وَلِیُّ الْإِعْطَاءِ وَ الْمَنْعِ.
صحیفه سجادیه، دعای 20، ترجمه محمد مهدی رضایی.
خدایا، بازوی مرا به وجود فرزندانم توانا کن، و ناراستی کار مرا به راستی آور،
و خاندان مرا فزونی بخش، و بزم مرا به وجود ایشان بیارای،
و نام مرا به آنان زنده بدار، و در نبود من کارم را به دست فرزندانم سامان ده،
و یاری ام کن که با مدد ایشان به خواستههای خود برسم. چنان کن که آنان با من دوست و مهربان باشند،
و با راستی و درستی روی دل به سوی من آورند و فرمان برند و از نافرمانان و بدرفتاران و مخالفان و خطاکاران نباشند.
«اللَّهُمَّ اشْدُدْ بِهِمْ عَضُدِی، وَ أَقِمْ بِهِمْ أَوَدِی،
وَ کَثِّرْ بِهِمْ عَدَدِی، وَ زَیِّنْ بِهِمْ مَحْضَرِی،
وَ أَحْیِ بِهِمْ ذِکْرِی، وَ اکْفِنِی بِهِمْ فِی غَیْبَتِی،
وَ أَعِنِّی بِهِمْ عَلَى حَاجَتِی، وَ اجْعَلْهُمْ لِی مُحِبِّینَ،
وَ عَلَیَّ حَدِبِینَ مُقْبِلِینَ مُسْتَقِیمِینَ لِی، مُطِیعِینَ، غَیْرَ عَاصِینَ وَ لَا عَاقِّینَ وَ لَا مُخَالِفِینَ وَ لَا خَاطِئِین»
صحیفه سجادیه، دعای 25، ترجمه محمد مهدی رضایی.
خدایا، روز و شبم را در حالی سپری میکنم که کار نیک خود را اندک میبینم،
و به گناه خود معترفم، و به خطای خود اقرار دارم.
من چون بر خویشتن ستم کرده ام ذلیل و خوارم. کردار من مرا به نابودی افکنده،
و هوای نفسِ من تباهم گردانیده، و شهوات مرا از خوبی ها بی بهره ساخته است.
اللَّهُمَّ إِنِّی أُصْبِحُ وَ أُمْسِی مُسْتَقِلًّا لِعَمَلِی،
مُعْتَرِفاً بِذَنْبِی، مُقِرّاً بِخَطَایَایَ،
أَنَا بِإِسْرَافِی عَلَى نَفْسِی ذَلِیلٌ، عَمَلِی أَهْلَکَنِی،
وَ هَوَایَ أَرْدَانِی، وَ شَهَوَاتِی حَرَمَتْنِی.
صحیفه سجادیه، دعای 52، ترجمه محمد مهدی رضایی.
در آیه شریفه در سوره هود وارد است: «فَاسْتَقِمْ کَما أُمِرْتَ وَ مَنْ تابَ مَعَکَ»؛ (هود، 112) یعنى استقامت کن و بر جاى ایست آن طور که مأمورى، با کسى که توبه کرد با تو.
و در حدیث وارد است که جناب رسول اللّه، صلّى اللّه علیه و آله، فرمود: «شیّبتنی سورة هود لمکان هذه الآیة» یعنى پیر کرد مرا سوره هود، براى خاطر این آیه.
شیخ عارف کامل شاه آبادى روحى فداه، فرمودند با اینکه این آیه شریفه در سوره «شورى» نیز وارد است، ولى بدون «و من تاب معک» جهت اینکه حضرت سوره هود را اختصاص به این ذکر دادند براى آن است که خداى تعالى استقامت امت را نیز از آن بزرگوار خواسته است و حضرت بیم آن داشت که مأموریت انجام نگیرد، و الا خود آن بزرگوار استقامت داشت.
چهل حدیث، امام خمینی قدس سره، ص 170.
درباره این سایت